specyfika rozwoju dziecka w środkowym wieku szkolnym, specyfika rozwoju nastolatka we wczesnej fazie dorastania, specyfika rozwoju nastolatka w późnej fazie dorastania. Funkcjonowanie dziecka/ucznia ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi w przedszkolu i w szkole – rozumienie specjalnych potrzeb edukacyjnych, Odszkodowanie wypłacane jest zazwyczaj po zakończeniu leczenia. Zawsze w przypadku gdy uczeń dozna uszczerbku na zdrowiu, spisywany jest protokół powypadkowy. Najczęstsze urazy to skręcenia nogi, zbicie ręki czy wybicie palca. Od września ub. roku tego typu zdarzeń mieliśmy sześć. Czytaj też: Skok na główkę po śmierć. Rodzice dwulatka, który topił się w oczku wodnym odpowiedzą za narażenie synka - podaje Głos Szczeciński. Rodzice odpowiedzą za niedopilnowanie dziecka. słowa "niedopilnowanie". jest antonimem "niedopilnowanie" w tezaurusie polski. nie dopilnowaćKategoria:Zerwane miękkie przekierowaniaKategoria:Język polski - rzeczowniki odczasownikowe. 100 tys. zł za niedopilnowanie dziecka - opinie czytelników. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za komentarze Internautów do artykułu: 100 tys. zł za niedopilnowanie dziecka. Jeżeli uważasz, że komentarz powinien zostać usunięty, zgłoś go za pomocą linku "zgłoś". Przepisy z 2007 roku nakładały na rodziców kary za niedopilnowanie frekwencji dziecka w szkole. Obecnie grzywna za nieusprawiedliwione nieobecności to: - 60 funtów, jeśli zapłacona w ciągu 28 dni. - 120 funtów, jeśli zapłacona w ciągu 42 dni. Poprawka, która wejdzie w życie 1 września zmienia te terminy w następujący sposób: Mecenas Wrąbel wskazuje, że przesłanki pozbawienia władzy rodzicielskiej zostały wymienione w art. 111 k.r.o. Są nimi: trwała przeszkoda uniemożliwiająca wykonywanie władzy rodzicielskiej, nadużywanie władzy rodzicielskiej oraz rażące zaniedbywanie obowiązków względem dziecka. - W przypadku zaistnienia choć jednej z 3. Rodzice mają obowiązek usprawiedliwiać nieobecność dziecka w terminie tygodnia po przyjściu do szkoły. 4. Jeśli nieobecności nie zostaną usprawiedliwione w wyznaczonym terminie, wychowawca powiadamia o nieobecnościach rodziców/opiekunów prawnych ucznia. Informacja może być przekazywana telefonicznie lub przez e-dziennik. 5. Także brak czasu rodziców, niedopilnowanie dziecka. A to prowadzi do niebezpiecznego osłabienia organizmu, spadku odporności i w rezultacie do powstawania wielu chorób. Dysleksja i dyskalkulia (trudności z liczeniem) są częstymi problemami wśród dzieci w wieku szkolnym i przyczyniają się do sytuacji, w której stwierdza się, że dziecko ma problemy w szkole. Problemy ze wzrokiem. Choć dla niektórych może się to wydawać dziwne, krótkowzroczność lub inne problemy ze wzrokiem mogą prowadzić do D386. REFERAT Temat: DZIECKO NIESŁYSZĄCE W KLASIE INTEGRACYJNEJ. Droga do stworzenia świata, w którym nie istnieje słowo – integracja (bo ludzie nie muszą się integrować, jest jeden świat mieszczący wszystkich, bez względu na swoją niepełnosprawność), jest jeszcze, niestety, przywołuje na myśl wózek inwalidzki, kule, protezy. Słowem, pewne ograniczenia w poruszaniu. Istnieje jednak jeszcze inna, boleśniejsza, niepełnosprawność – bariera komunikacyjna, brak wspólnego języka. I to jest chyba podstawowy problem nauczania i wychowania dzieci niesłyszących. Ludziom słyszącym bardzo trudno wyobrazić sobie życie osoby głuchej. Świat osoby głuchej jest dziwnym światem, prawie niemożliwym do pojęcia dla osoby słyszącej, tak bardzo zależnej od swojego słuchu. To właśnie przez słuch osoba słysząca kształtuje swój sposób życia, mówienia, komunikowania się. To sprawia iż uważa ona, że świat osób głuchych jest światem ubogim i że wiele drzwi pozostaje dla nich zamkniętych. Mówi się, że świat głuchych to świat ciszy. Ale jest to złudzenie tych, którzy słyszą. Ludziom słyszącym wydaje się, że głusi spostrzegają świat w taki sposób jak oni sami, gdy wyłączą radio, zamkną się we własnym wyciszonym pokoju, albo gdy zatkają sobie uszy. W świecie bezdźwięcznym znajdują się ci, co utracili słuch i są w stanie wyobrazić sobie jego obraz nasycony gwarem rozmów, hałasem pojazdów, dźwięcznością przyrody, muzyką, płaczem dziecka, śmiechem, znajomą strofą poezji ...„Ci, którzy są głusi od urodzenia znajdują się w innym świecie – świecie konkretów. A jest to świat, którego ludzie normalnie słyszący nie potrafią sobie wyobrazić” . Nie wystarczy bowiem odizolować się od źródeł dźwięków, by przez jakiś czas być głuchym i doznawać wrażeń, jakich doznają głusi. Niesłyszący również nie potrafią wyobrazić sobie świata osób słyszących, bo wyobrażenie takie musiałoby posiłkować się kategoriami językowymi i abstrakcyjnymi, a tego właśnie w świecie głuchych nie ma. Dziecko z wadą słuchu jest jak inne dzieci: biega, uśmiecha się, lubi się bawić i płatać figle, jest ciekawe świata, płacze lub się smuci, gdy przydarzy mu się coś nieprzyjemnego... Trudności pojawiają się, gdy ma nawiązać kontakt słowny, coś powiedzieć od siebie lub odpowiedzieć na pytanie, śledzić tok lekcji, dyskusję czy aktywnie uczestniczyć (a nie być tylko obecne) w zajęciach grupowych. Dzieci z uszkodzonym słuchem mogą przeżywać pełne i satysfakcjonujące życie jak inni. Potrzebują tylko odpowiedniego wspomagania i warunków do rozwoju indywidualnego potencjału. Zindywidualizowane formy pracy i oceny osiągnięć ucznia oraz wiedza o jego możliwościach i ograniczeniach są niezbędne nauczycielowi w pracy. Dzięki temu uczeń może w pełni rozwijać się intelektualnie i na lekcji stosowane są metody podające, trzeba pamiętać zawsze o optymalnych warunkach słuchania. Dziecko z wadą słuchu musi dobrze widzieć twarz mówiącego, odległość między niesłyszącym uczniem a nauczycielem powinna być jak najmniejsza, nauczyciel nie może chodzić po klasie, zmieniać swojego miejsca. Dziecko z wadą słuchu nie może jednocześnie słuchać i notować, każde pochylenie głowy nad kartką sprawia, że uczeń gubi wątek, nie wszystko do niego dociera. Aby recepcja nie polegała jedynie na zapamiętaniu nie powiązanych ze sobą i pozbawionych sensu lub zniekształconych myśli wykładu, uczeń powinien wcześniej wiedzieć, co będzie tematem rozważań, jakie zagadnienia są najistotniejsze, na jakie pytania będzie musiał odpowiedzieć po wysłuchaniu wypowiedzi nauczyciela. Wszystkie zastosowane w wypowiedzi nowe terminy i pojęcia powinny być jasno zdefiniowane, wyjaśnione. Należy także pamiętać, że męczliwość ucznia z wadą słuchu jest o wiele większa niż jego słyszących rówieśników, bowiem jego koncentracja uwagi musi być o wiele wyższa. Pogadanka zwykle stanowi swoisty dialog między nauczycielem a uczniami i dlatego też uczeń z wadą słuchu musi niemal błyskawicznie lokalizować mówiącego, słuchać wypowiedzi z różnych miejsc sali, mówiących w różnym tempie, z różnym natężeniem głosu. To wszystko oczywiście bardzo utrudnia słuchanie. Recepcja treści przekazywanych za pomocą pogadanki jest bardzo trudna dla dziecka z wadą słuchu. Zazwyczaj uczeń niesłyszący mało korzysta z lekcji prowadzonych tą metodą zatem warto zastanowić się przed realizacją lekcji, jak zindywidualizować pracę dziecka z wadą słuchu. Może warto wcześniej zapoznać ucznia z pytaniami, które postawione zostaną na lekcji i wskazać mu, jaka wiedza będzie konieczna, aby odkryć odpowiedzi. Przy okazji pogadanki należy często zwracać się do ucznia z wadą słuchu, sprawdzać jego rozumienie zagadnień, dawać mu zadania do indywidualnego dyskusji zakłócenia informacyjne powodowane są przede wszystkim ilością mówiących i odległością, jaka dzieli ucznia niesłyszącego od wypowiadających swoje zdanie. Uczeń z wadą słuchu nie uczestniczy zazwyczaj aktywnie w dyskusji, a co za tym idzie – jego postawa jest bierna, to z kolei sprzyja dekoncentracji korzystne dla ucznia z wadą słuchu bywają dyskusje typu „burza mózgów”, „dyskusja panelowa”, „dyskusja piramidowa” czy „dyskusja kielecka”. Przy okazji np. „burzy mózgów” sformułowane problemy zostają zapisane, a zgłaszane pomysły na ich rozwiązanie są rejestrowane, a więc uczeń niesłyszący ma szansę na poprawną recepcję przekazywanych treści. Metody aktywizujące (drama, inscenizacja, pokaz połączony z przeżyciem, różne gry dydaktyczne, planszowe syntezy, metaplany, metody projektów) wymagają od ucznia określonego działania i celem ich jest oddziaływanie na wyobraźnię i wrażliwość dziecka. Należy więc zwrócić uwagę na korzyści, które mogą być udziałem ucznia niesłyszącego, jeśli będzie uczestniczył aktywnie w zajęciach prowadzonych tymi sposobami, gdyż one nie tylko zmuszają dziecko do określonego działania, ale także wpływają na wyobraźnię i pamięć poprzez określony obraz – co w przypadku dziecka z wadą słuchu ma ogromne znaczenie. Pojęcia przedstawione graficznie na planszy, schemacie, plakacie czy wreszcie pokazane poprzez mimikę i gest, ruch ciała, stają się lepiej zrozumiane i utrwalone. Ale stosowanie tych metod niesie ze sobą także pewne zagrożenia – nieodpowiednio przygotowany uczeń może odbierać wszystkie działania jako chaos, może w ogóle nie rozumieć sposobów dochodzenia do wiedzy i umiejętności, a co za tym idzie nie korzystać z wypracowanych wniosków. Stosując metody kierowania samodzielną pracą ucznia uczymy uczenia się, samodzielności poznawczej, korzystania z różnych źródeł informacji. Kiedy na lekcji stosuje się pracę z tekstem i kieruje się pracą umysłową ucznia, należy pamiętać o trudnościach dziecka niesłyszącego z recepcją przekazanej treści, pamiętać o jego poziomie językowym, o jego rozwoju mowy. Warto więc dokładnie zaplanować pracę dziecka, wskazać np. na jakie pytania będzie musiało odpowiedzieć, jakie fragmenty tekstu są najistotniejsze, z jakich dodatkowych wydawnictw (np. encyklopedie, słowniki) należy korzystać, jak wyjaśniać nieznane słowa. Planując pracę z tekstem warto zindywidualizować działania ucznia niesłyszącego, dostosować polecenia do jego rzeczywistych możliwości, wybrać takie teksty bądź takie ich fragmenty, które uczeń ma szansę zrozumieć. Uczeń z wadą słuchu musi być szczególnie przygotowywany do czytania ze zrozumieniem. Język literatury pięknej, stylizacje językowe i inne zabiegi artystyczne sprawiają, że tekst wypowiedzi literackiej staje się dla wielu niesłyszących uczniów niekomunikatywny. Każde samodzielne czytanie powinno poprzedzać przygotowanie, które należy uzależniać od umiejętności dziecka: kiedy dziecko jest na etapie rozumienia słów, nie można wymagać od niego czytania długich fragmentów tekstu. Prowadząc lekcje według wyżej opisanych metod należy także pamiętać o metodach komunikacji pozawerbalnej. Bowiem nie tylko słowa, ale także gesty naturalne, język ciała, ekspresja twarzy mają istotny udział w życiu emocjonalnym dziecka niesłyszącego, ponieważ jest ono istotą wizualną – nastawioną bardziej na odbiór informacji wizualnych niż słuchowych (audytywnych). Przekazując spontaniczne komunikaty w postaci słów warto dołączyć gesty, ekspresję twarzy, elementy języka ciała, bo właśnie język i środki pozawerbalne odgrywają istotną rolę w regulacji zachowań społecznych. Uwzględniając środki pozawerbalne w procesie komunikacji można właściwie odczytywać zachowanie dziecka niesłyszącego odzwierciedlające jego myśli, uczucia, pragnienia i życzenia. Pierwsze lata spędzone w szkole na długo zostają w pamięci każdego dziecka. Jeśli w tym czasie dzieci odczują, że są akceptowane, ważne, dostrzegane to będzie to procentowało w dalszej nauce właściwą postawą. Pomoże dziecku przezwyciężać stresy, trudności i niepowodzenia. Dzieci z wadą słuchu mają często bardzo trudną sytuację. One są „jedyne” w klasie – nie znajdują w niej podobnych do siebie w wymiarze „słyszę – jestem niesłyszący”, a przecież podobieństwa przyciągają, łączą, budzą sympatię i chęć wspólnego przebywania. Aparat słuchowy wówczas komunikuje otoczenie: „Jestem różny od was”. Na szczęście nie tylko od tego zależy bycie z drugą osobą i zdolność do bycia z innymi ludźmi. Ważne, aby w życiu dziecka z wadą słuchu był ktoś, kto pozwala mu być sobą, z jego wadą i naprawdę robi wszystko, by mieć z nim prawdziwy kontakt, czyli stwarza mu tym samym warunki budowania tożsamości prawdziwej – tożsamości dziecka niesłyszącego. Dzieci z wadą słuchu uczą się bycia wśród słyszących małymi kroczkami. Oswajają się stopniowo z kolegami słyszącymi i jednocześnie pozwalają swoim rówieśnikom poznać siebie. Mają jednak mniejsze poczucie własnej wartości od rówieśników słyszących oraz wiele problemów emocjonalnych i społecznych. Wymaga się od dziecka z wadą słuchu całkowitego dostosowania się do zwyczajów językowych słyszącego otoczenia, które ze swej strony często nie jest gotowe się dostosować. Dlatego należy zabiegać o pełne zrozumienie dla dzieci niesłyszących u innych kolegów. Oni muszą być tolerancyjni, koleżeńscy, nieobojętni i chętni do pomocy. Muszą być wrażliwi na codzienne szkolne trudności kolegi wynikające z uszkodzenia słuchu. W tym celu warto wspomagać ich zdolności empatyczne. Wychowawca ma obowiązek uświadamiać słyszących rówieśników jak ich kolega nieustannie walczy, aby dorównać innym, jak bardzo przeżywa brak możliwości swobodnego komunikowania się, widząc jak łatwo i bez problemów porozumiewają się inni. Warto przedstawić także jak wygląda nauka mowy dziecka niesłyszącego, ile trudu wkłada w to, aby nauczyć się, jak układać język, jak wypuszczać powietrze itd. Przecież dzieci słyszące nie wiedzą, jak trudno nauczyć się poprawnie mówić, gdy się nieprawidłowo słyszy. Wychowawca powinien także uświadomić rówieśnikom, że ich kolega potrzebuje ciągłego wsparcia. Aby rozumieć mowę dziecka niesłyszącego trzeba umieć słuchać uważnie i życzliwie. Dla osób obcych i nieżyczliwych jest to „bełkot”. Gdy otoczenie społeczne nie rozumie i nie akceptuje ich mowy, niesłyszące dzieci wycofują się z kontaktów z dziećmi słyszącymi. Brak akceptacji i brak niesłyszących przyjaciół może doprowadzić do samotności. Warto pamiętać, że po to, by „nie narażać” dziecka niesłyszącego na „wyobcowanie”, dobrze jest w codziennych interakcjach włączać je w zabawy i zajęcia oparte na wzajemnym kontakcie, wymianie i dialogu będących źródłem przyjemnych przeżyć. Pozwoli to na wyzwalanie i utrwalanie w dziecku właściwych reakcji emocjonalnych, a także sprawi, że stanie się ono szczęśliwsze, bardziej twórcze i aktywne osiągając w ten sposób podstawy kompetencji w odgrywaniu różnych ról społecznych. W rehabilitacji dziecka z wadą słuchu wskazana jest ścisła współpraca (w najlepszym tego słowa znaczeniu) pomiędzy szkołą a rodzicami ucznia niesłyszącego od początku edukacji szkolnej dziecka. Rodzice powinni być świadomi (informowani przez nauczycieli) wszystkich problemów ich dziecka wynikających z kształcenia integracyjnego i brać udział w ich rozwiązywaniu. Często nie dostrzegają (bądź unikają dostrzegania) problemów z jakimi boryka się ich dziecko np. braku kontaktów towarzyskich, brak środowiska rówieśniczego, odpowiednich warunków do rozwoju społecznego, samotność, często poczucia odrzucenia, budowania niskiej samooceny, poczucia braku własnej wartości itp. Nie konfrontując rodziców z prawdziwymi problemami ucznia w różnych sferach, utrudnia się im kontakt z rzeczywistością, jaka jest udziałem ich dziecka. Współpraca z rodzicami może być bardzo efektywna, bowiem oni znają najczęściej mocne i słabe strony swojego dziecka, wiedzą wiele o jego zainteresowaniach i zdolnościach, wiedzą także, czego ich dziecko boi się najbardziej, co budzi w nim gniew, kiedy reaguje agresją, co może motywować dziecko do pracy, a co powoduje jego niechęć. Przed podjęciem współpracy nauczyciel powinien zorientować się jakie oczekiwania wobec szkoły mają rodzice, jaką współpracę planują i jakie mogą podjąć związane z nią działania. Nauczyciel powinien na wstępie powstrzymać się od narzucania swojego zdania a wnikliwie słuchać tego co mają do powiedzenia rodzice, traktować ich przyjaźnie i postarać się wzbudzić ich zaufanie. Ważne jest także zobowiązanie do bieżącego informowania o osiągnięciach, trudnościach dziecka, wskazanie celów i metod pracy. Kontakty z rodzicami dzieci z wadą słuchu powinny być bardzo częste. Ważne są bowiem informacje o codziennej pracy dziecka w domu oraz w szkole, jego bieżące problemy i trudności oraz propozycje i wskazówki do pracy. Częste spotkania wychowawcy klasy z rodzicami stwarzają możliwość nawiązania kontaktu nie tylko na poziomie wychowawca – rodzice dziecka, ale także wzmacniają więź wychowawcy ze środowiskiem rodzinnym dziecka. Rodzice powinni czuć, że mogą zawsze liczyć na pomoc i wyrozumiałość nauczyciela. Spotykając się z wychowawcą są naprawdę w stanie rozwiązać wspólnymi siłami wszelkiego typu problemy. Rodzice na ogół dzielą się z nauczycielem swoimi radościami i smutkami, a on powinien służyć im radą i pomocą. Nauczyciel powinien pamiętać, że jeżeli mówi o trudnościach, brakach w wiedzy i umiejętnościach ucznia, to należy także wskazywać mocne strony i podkreślać nawet najdrobniejsze osiągnięcia dziecka. O pełnym sukcesie integracji można mówić wtedy, gdy dziecko z uszkodzonym słuchem nie tylko uczęszcza do szkoły razem ze słyszącymi dziećmi, lecz także gdy osiąga powodzenie w nauce i jest akceptowane przez rówieśników. PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiNiepowodzenia szkolne i ich przyczyny * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Wymagania stawiane przez szkołę dotyczące kształcenia dostosowane są z reguły do większości uczniów, którzy uzyskali dojrzałość szkolną. Nie jest jednak nowością, że niektóre dzieci nie są w stanie w pełni opanować podanych treści programowych. Nauczyciele są zaniepokojeni a rodzice rozczarowani. Pojęcie niepowodzeń szkolnych ujmowane jest w literaturze w bardzo szerokim znaczeniu. Stosowane zamiennie z pojęciami: trudności szkolne, opóźnienia w nauce szkolnej, trudności dydaktyczne oraz trudności dydaktyczno – wychowawcze. Na ogół określane jest jako brak harmonii pomiędzy wymaganiami szkoły a postawą ucznia. Niepowodzenia szkolne to proces pojawiania się braków wymaganych przez szkołę wiadomościach i umiejętnościach uczniów oraz negatywnego stosunku młodzieży wobec tych wymagań. Tak rozumiane niepowodzenia dydaktyczne ze względu na ich złożoność można rozpatrywać przynajmniej w dwu różnych zakresach. Dotyczy on niepowodzeń dydaktycznych, które z kolei wynikają z niepowodzeń wychowawczych. Niepowodzenia możemy podzielić na ukryte i jawne. O niepowodzeniach jawnych mówi się za zwyczaj wówczas, gdy braki w wiadomościach i umiejętnościach ucznia zostały przez szkołę dostrzeżone. Niepowodzenia ukryte to moment, gdy szkoła o brakach nic nie wie lub nie są one z różnych powodów dostrzeżone. Moment, w którym nauczyciel stwierdzi zaległości w podanym materiale, wówczas rozpoczyna się przejście niepowodzeń ukrytych w niepowodzenia jawne. Pierwszym niepokojącym sygnałem dla nauczyciela są uzyskiwane przez ucznia oceny niedostateczne. Dalszy stopień nasilenia tego zjawiska to powtarzanie klasy, które może prowadzić do opóźnienia szkolnego, a końcowy efekt tego procesu najpoważniejszy to przerwanie nauki szkolnej. O jawnych opóźnieniach przejściowych mówimy wówczas gdy: uczniowie otrzymują oceny niedostateczne w ciągu roku a efekt końcowy jest pozytywny. Wczesne wykrycie przez nauczyciela lub szkołę zjawiska jakim jest opóźnienie i zastosowanie odpowiednich środków zaradczych jest zapobieganiem niepowodzeniom trwałym oraz powstawanie drugoroczności lub wieloroczności. Zarówno niepowodzenia ukryte jak i jawne o charakterze przejściowym a nawet względnie trwałym można jeszcze zlikwidować nie narażając ucznia na bezpowrotną stratę pełnego roku nauki. Zjawisko drugoroczności nie pojawia się nagle, jest to proces długotrwały, początkowo niewidoczny, jednak istniejący w każdej szkole i w każdej grupie klasowej. PRZYCZYNY NIEPOWODZEŃDotychczasowe badania dotyczące niepowodzeń szkolnych podają, że przyczyny , które wywołują powstawanie tego zjawiska, są bardzo różnorodne, złożone i prawie nigdy nie występują pojedynczo. Większość badaczy dokonuje następującego podziału przyczyn warunkujących niepowodzenia. Wymieniane w literaturze przyczyny to:- przyczyny społeczno – ekonomiczne- przyczyny biopsychiczne- przyczyny pedagogiczneOprócz takiego podziału badacze wymieniają jeszcze inne kompleksy przyczyn np.: etniczne i pedagogiczne dzielimy na: przyczyny względnie zależne od nauczyciela i względnie niezależne od nauczyciela. Do przyczyn względnie niezależnych zalicza się programy szkolne (nauczania), podręczniki szkolne, stan wyposażenia szkół w sprzęt i pomoce naukowe oraz organizacyjne warunki pracy dydaktyczno – do przyczyn zależnych od nauczyciela zalicza:- błędy i usterki w realizacji zasad i reguł nauczania, - niedociągnięcia metodyczne, - niedociągnięcia organizacyjneInny podział przyczyn niepowodzeń to:- indywidualne- emocjonalne- społeczne - szkolne które dzielą się na organizacyjne i inny podział przyczyn to:- pogorszenie stanu zdrowia dziecka- niesystematyczna praca dziecka- wadliwa organizacja i technika uczenia się- zmiana dotychczasowych warunków życia- słabszymi niż przeciętne uzdolnienia dziecka - nierównomierny, dysharmonijny rozwój dziecka - niezrównoważenie emocjonalne - inne przejściowe trudności w nauce (dorastanie).Tak więc przyczyny niepowodzeń szkolnych mogą wiązać się z właściwościami rozwoju różnice w ocenie przyczyn mających wpływ na niepowodzenia w nauce między badaczami, pozostawiają ten temat nadal otwartym i bardzo dyskusyjnym. Stanowisko naukowców jest zgodne co do tego że chcąc sklasyfikować niepowodzenia należy najpierw dobrze poznać jego SPOŁECZNO – EKONOMICZNE Analizę tej przyczyny należy rozpocząć od poznania miejsca, sytuacji dziecka w rodzinie albo grupie społecznej. I tak należy wziąć pod uwagę; skład rodziny, liczebność rodziny, warunki mieszkaniowe, wykształcenie rodziców, pozycja dziecka wśród rodzeństwa, styl wychowawczy oraz środowisko lokalne. Ważną rolę odgrywa też fakt, czy jest to miasto, czy wieś. Jaka jest jego grupa rówieśnicza, specyfika miejscowości droga dziecka do szkoły. W celu poznania przyczyn słabych postępów uczniów w nauce nauczyciel powinien starać się zbadać przede wszystkim warunki społeczno-ekonomiczne życia dzieci w środowisku rodzinnym. Bliższe poznanie środowisk lokalnych i rodzinnych uczniów opóźniających się w nauce szkolnej daje możliwość lepszego sprofilowania pracy z takimi uczniami. Jan Konopnicki przyjął, że źródło niepowodzeń tkwi w środowisku dziecka i w związku z tym usystematyzował jego przyczyny podając m. in. rozbicie rodziny, którego najbardziej niebezpiecznym przejawem jest złe pożycie rodziców, - brak pozytywnego wpływu wychowawczego i opieki nad nim- negatywny wpływ wywierany przez rodzinę- awantury i alkoholizmO warunkach materialnych decydują: dochody rodziców, mieszkanie, zaopatrzenie dzieci i młodzieży w odzież, niezbędne przybory. Warunki materialne są jedną z ważniejszych przyczyn postępów w nauce tylko pewnej liczby uczniów. Wyniki badań potwierdzają natomiast, że niekorzystna atmosfera rodzinna i poziom kulturalny są zasadniczymi przyczynami braku postępów w nauce u dzieci w różnych środowiskach. Jako drugą przyczynę podaje się pracę zawodową rodziców brak odpowiedniej ilości czasu niezbędnego dla zapewnienia dzieciom właściwej opieki wychowawczej i z konieczności tolerują często ich niepożądane kontakty z „ulicą.” Niedopilnowanie dziecka przez zapracowanych rodziców jest przyczyną jego zaległości w szkole. Brak pełnego zainteresowania i zrozumienia powoduje sytuacje konfliktowe pomiędzy rodzicami i dzieckiem. W ten sposób pogarsza się ogólna atmosfera domowa, zaczynają rozluźniać się więzi uczuciowe w wyniku czego doprowadza to do nie zaspokojenia potrzeb psychicznych dziecka. Wielu naukowców jest zgodnych co do tego, że brak wykształcenia rodziców jest czynnikiem warunkującym niepowodzenia. W szeregu przypadków stwierdza się wręcz kategorycznie, że środowisko inteligenckie kieruje najchętniej swoje dzieci do liceów ogólnokształcących, natomiast zasadnicze szkoły skupiają przeważnie dzieci robotnicze i których rodzice mają wyższy standard wykształcenia, doceniają znaczenie nauki i różnych dziedzin kultury. Absolwenci opóźnieni ze względu na warunki rodzinne nie mogą liczyć na pomoc w nauce ze strony swoich rodziców z uwagi na ich niski poziom wykształcenia. Sporadycznie spotyka się uczniów drugorocznych mających rodziców z maturą i wyższym wykształceniem. Poddając analizie kolejny czynnik, jakim jest liczba dzieci w rodzinie stwierdzić należy iż w większości przypadków ma to duży wpływ na warunki materialne i możliwości uczenia się w domu. Niepokojącym i zarazem rosnącym zjawiskiem jest powstawanie rodzin niepełnych. Spowodowane jest to emigracją czasową jednego z członków rodziny w celach zarobkowych. Zaistniała sytuacja mocno odbija się na psychice dziecka. Trudna sytuacja wielu rodziców niewątpliwie zmusza do takiego postępowania. Jednak poszukując dodatkowych źródeł zarobkowania problemy dzieci stają się nie dostrzegalne dla rodziców. Wtedy winą za niepowodzenia szkolne rodzice obarczają samo dziecko. Wypominają dziecku jego niewdzięczność za ich ciężką pracę, jednak dom, samochód, kolorowy telewizor, video, komputer, motorynka i inne przedmioty nie zastąpią ciepła rodzinnego. Luksusowa oprawa samotności także zniechęca dziecko do podejmowania większego wysiłku. Wynika stąd, że o losach szkolnych uczniów decydują warunki społeczno – ekonomiczne. Od poprzednich czynników nie sposób jest oddzielić sfery psychicznej a bliżej tzw. czynników BIOPSYCHICZNE Kiedy dziecko przychodzi do szkoły po raz pierwszy, ma ono już swoją „przeszłość”, jest już pod wieloma względami tak lub inaczej ukształtowane. Biopsychiczne przyczyny niepowodzeń szkolnych to zadatki wrodzone, na przykład anatomiczna struktura mózgu jak i warunki sprzyjające lub hamujące prawidłowy rozwój tych zadatków. Czynniki biopsychiczne wynikające z właściwości rozwoju psychoruchowego uczucia, które w znanym stopniu utrudniają lub wręcz uniemożliwiają opanowanie treści, umiejętności i nawyków przewidzianych programem nauczania wywierając istotny wpływ na niepowodzenia szkolne. Chcąc poznać stosunek ucznia do nauki, należy zbadać jego warunki biopsychiczne. Nie ma dwojga dzieci o identycznych w trudnościach w uczeniu się, każde z nich wykonuje własny wzorzec zachowania, który wychowawca powinien starannie wszystkim należy zwrócić uwagę na:1) ogólny stan zdrowia ucznia2) ewentualne wady fizyczne (niesprawne funkcjonowaniem narządów zmysłowych np. wady wzroku lub słuchu, zaburzona mowa, leworęczność itp.)3) ogólny poziom rozwoju umysłowego ucznia 4) ewentualne zaburzenia układu nerwowego (niestałość emocjonalna, agresywność, apatia, nerwice, brak cierpliwości, wytrzymałości w pracy itp.)5) ewentualne zaburzenia w funkcjonowaniu procesów poznawczych (niezdolność skupienia uwagi, brak motywów uczenia się, zbyt wolne tempo myślenia itp.)6) cechy temperamentu i charakter ucznia 7) uzdolnienia wykazywane przez uczniaPRZYCZYNY PEDAGOGICZNENiewątpliwie bardzo istotne w całokształcie przyczyn warunkujących niepowodzenia są przyczyny pedagogiczne szkolne, podzielone na organizacyjne i dydaktyczne. Pierwsze z nich tkwią w samej organizacji szkoły i jej programach, drugie w niewłaściwej organizacji pracy dydaktycznej. Niedostatki organizacji pracy dydaktycznej wynikają z nieprzestrzegania podstawowych wskazań higieny szkolnej oraz zasad „dobrej roboty” przez dyrektorów szkół. Chodzi tu o liczne błędy i usterki w tygodniowych planach nauczania. Zaplanowanie w jednym dniu np. 8 – miu godzin, a w innym tylko 3 lub 4 godzin czynniki to błędy i usterki metodyczne w prowadzeniu lekcji, wynikające w dużej mierze z niedostatecznego opanowania teorii i praktyki przez nauczyciela. Równie istotną grupę czynników niskiej efektywności pracy dydaktycznej stanowią niedociągnięcia w dziedzinie posługiwania się przez nauczycieli różnymi metodami nauczania. Hospitowane lekcje prowadzone przez nauczycieli różnych specjalności wykazały, że nauczyciele korzystają głównie z metod słowno – poglądowych „ pogadanka, opowiadanie, opis, dyskusja, wykład, praca z tekstem i pokaz.”Wyłączny werbalizm lub łączenie tej metody z pokazem na lekcji powoduje, iż nauczyciel sam rozwiązuje określone zagadnienia, a uczeń jest biernym mniej lub bardziej zaangażowanym obserwatorem. Opracował: Andrzej Pieńczykowski Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Kto, mając obowiązek opieki lub nadzoru nad małoletnim do lat 7 albo nad inną osobą niezdolną rozpoznać lub obronić się przed niebezpieczeństwem, dopuszcza do jej przebywania w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia człowieka, podlega karze grzywny albo karze nagany. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 lutego 2011 r. zmieniło rozporządzenie w sprawie wykroczeń, za które strażnicy straży gminnych są uprawnieni do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego. Na podstawie tego rozporządzenia wydłużono listę wykroczeń, za które straż miejska może ukarać mandatem karnym. Strażnicy są więc uprawnieni do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za pewne naruszenia z rozszerzonej listy wykroczeń uregulowanych w ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń. Zgodnie z art. 106 Kodeksu wykroczeń kto, mając obowiązek opieki lub nadzoru nad małoletnim do lat 7 albo nad inną osobą niezdolną rozpoznać lub obronić się przed niebezpieczeństwem, dopuszcza do jej przebywania w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia człowieka, podlega karze grzywny albo karze strażnicy mogą dać rodzicowi lub opiekunowi, który ma obowiązek opieki lub nadzoru nad dzieckiem do lat 7 albo inną osobą niezdolną rozpoznać lub obronić się przed niebezpieczeństwem w okolicznościach niebezpiecznych dla jej będzie karana za wykroczenie, nawet wówczas gdy ujemne skutki zdarzenia nie nastąpiły. Osobą ponoszącą odpowiedzialność na podstawie tego przepisu może być tylko osoba na której ciążył obowiązek opieki lub nadzoru nad osobą małoletnią lub osobą nieporadną. Zobacz: Jak chronione są prawa dziecka? Obowiązek ten może wynikać z ustawy (np. obowiązek rodziców), z orzeczenia sądu (np. obowiązek opiekuna), z umowy (np. zobowiązanie przewodnika mającego poprowadzić wycieczkę uczestników kolonii), a także z sytuacji faktycznej (np. chwilowa opieka nad dzieckiem ze strony osoby znajomej lub sąsiadki).Mandat może grozić za pozostawienie dziecka przez rodzica na parkingu przed sklepem w zamkniętym samochodzie w sytuacji, gdy jest upał lub duży mróz i mogłoby to zagrozić życiu karny przewiduje również kwalifikowany typ tego przestępstwa, którego istota wynika ze szczególnego stosunku sprawcy wobec osoby narażonej, a mianowicie obowiązku opieki nad nią. Jeżeli na sprawcy ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat turystyczny ponosi odpowiedzialność za pozostawienie małoletniego do lat 7 lub osoby niezdolnej rozpoznać lub obronić się przed niebezpieczeństwem w okolicznościach niebezpiecznych dla jej zdrowia, np. na mrozie, w czasie ulewnego deszczu grożącego przemoczeniem, a w konsekwencji również przeziębieniem, bądź też dopuści do kąpieli takiej osoby w wodzie zimnej lub zanieczyszczonej serwis: Dziecko i prawo Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie. W dniu 11 maja 2018r. w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej i Wsparcia Rodziny w Dąbrowie Tarnowskiej odbyło się pierwszy cykl szkolenia pt.: "Świadome rodzicielstwo: Pułapki zaniedbania czyli jak mądrze zaspokajać potrzeby najmłodszych", Zaniedbanie jako forma przemocy wobec dzieci w ramach realizacji przez pracowników socjalnych Iwonę Bartula oraz Angelikę Piekielniak projektu socjalnego "Asystenci rodziny są wśród nas". Szkolenie zostało przeprowadzone przez Panią Psycholog Roksanę Murczek zatrudnioną w MOPSiWR. Podczas szkolenia poruszone były tematy związane z zaniedbaniem dzieci, formy zaniedbywania, skutki zaniedbywania oraz przykładowe zachowania rodziców. W szkoleniu udział wzięli zaproszeni rodzice z Gminy Dąbrowa Tarnowska oraz Pani Dyrektor Katarzyna Hałun wraz z pracownikami Działu Wsparcia Rodziny. Co to jest zaniedbanie? Jest to przewlekłe lub incydentalne niezaspokajanie podstawowych potrzeb psychologicznych i fizycznych dziecka, także odrzucenie emocjonalne, brak zainteresowania jego rozwojem sytuacją życiową, problemami, stanem zdrowia i higieną. Zaniedbywanie to relacja, która krzywdzi. Charakterystyczne dla niej jest :Znany „sprawca” - zazwyczaj jest to prawny opiekun dziecka, czasem osoba wykonująca obowiązki w ramach instytucji (np. lekarz, nauczyciel), Intencja – nie zawsze jest to świadome działanie na szkodę dziecka, czasem wynika z niewiedzy, braku wyobraźni, braku umiejętności czy możliwości, Trwałe lub incydentalne działanie zdarzenia działające na niekorzyść dziecka. Różnorodne skutki fizyczne jak i psychiczne mające wpływ na rozwój krzywdzonego dziecka. Formy zaniedbywania: Zależne są od społeczno – kulturowych norm, wartości standardów obowiązujących w danej zbiorowości, Ewoluują wraz z rozwojem danego społeczeństwa, Wywołują określone skutki w rozwoju fizycznym i psychospołecznym jednostki. Skutki zaniedbywania – przykładowe zachowania rodziców: Zaniedbania w okresie prenatalnym (ciąża): Zachowanie rodziców Oznaki i skutki Spożywanie przez matkę alkoholu w ciąży FAS, opóźniony rozwój psychoruchowy, przedwczesny poród, uszkodzenia mózgu Palenie papierosów w ciąży Niska waga urodzeniowa, skłonność do alergii i astmy Przyjmowanie środków psychoaktywnych, nadużywanie leków Zespół odstawienia, niska waga urodzeniowa, możliwe uszkodzenia mózgu, wcześniactwo Stres i depresja, niechciana ciąża, wrogość, konflikty w rodzinie Niepokój, płaczliwość, kłopoty z jedzeniem i snem Zaniedbanie fizyczne: Zachowanie rodziców Oznaki i skutki Niedostateczne lub niewłaściwe wyżywienie Niska waga, niski wzrost, wątła budowa ciała, blada skóra, mała odporność na choroby, bóle brzucha, próchnica, wady postawy, krzywica, dziecko senne, apatyczne Niewłaściwe ubranie Odzież i obuwie niedostosowane do pory roku, rozmiarów dziecka, czy pogody, brudne Brak lub nieodpowiednie warunki w domu dla dziecka, pozostawianie dziecka samego w domu, pozbawienia dziecka schronienia Dziecko nie ma swojego miejsca w domu, warunki zagrażają zdrowiu i bezpieczeństwu, wypadki, w skrajnych sytuacjach dziecko jest wyrzucane z domu, niewpuszczane do domu, niezameldowane lub wymeldowane Brak opieki i nadzoru, brak zainteresowania tym co robi dziecko, gdzie przebywa, brak kontroli Dziecko przebywa w miejscach niebezpiecznych, w sytuacjach zagrażających, może stać się ofiarą osoby, która je wykorzysta Brak troski o zdrowie, higienę, opiekę medyczną, odpowiednie leczenie, niereagowanie na sygnały choroby ze strony dziecka, niezgłaszanie do lekarza poważnych urazów i wypadków, brak poszukiwania pomocy w sytuacjach kiedy jest ona uważana za powszechnie konieczną, zaniedbywanie konsultacji specjalistycznych Dziecko brudne, blade, choroby skóry, świerzb, wszawica, próchnica, brak szczepień i badań profilaktycznych, nieodpowiednie leczenie lub niepodejmowanie leczenia w przypadku chorób, poczucie wstydu Zaniedbania psychiczne (psychospołeczne): Zachowanie rodziców Oznaki i skutki Brak troski o zaspokojenie potrzeb psychicznych: poczucia bezpieczeństwa, akceptacji, przynależności, brak oznak fizycznej bliskości Opóźnienie rozwoju dzieci, niewytworzenie bezpiecznego przywiązania, lęk, niepokój, moczenie się, stres, zaburzenia odżywania, zaburzenia snu, mała aktywność poznawcza i mniejsze umiejętności eksplorowania świata, obniżona zdolność uczenia się i budowania kompetencji, autonomii, sprawstwa, przygnębienie, strach, niska samoocena, u starszych zaburzenia osobowości Relacja z dzieckiem pozbawiona przyjemności, rzadki kontakt werbalny i fizyczny z dzieckiem Relacja z dzieckiem pozbawiona przyjemności, rzadki kontakt werbalny i fizyczny z dzieckiem Psychiczna, emocjonalna niedostępność Utrudniony lub niemożliwy zdrowy rozwój dziecka, niezdolność do rozpoznawania i nazywania uczuć, brak zdolności samokontroli i autonomicznego regulowania emocji, zaburzenia rozwoju, wycofanie w kontaktach z innymi, brak empatii Niezauważanie sygnałów płynących od dziecka, ignorowanie lub nieumiejętność zaspokojenia potrzeb dziecka, niereagowanie na nie, niemówienie do dziecka Niepewność i nieumiejętność nawiązywania kontaktów z innymi, słaba empatia, opóźnienia w rozwoju psychoruchowym, opóźnienia w umiejętnościach językowych, mniejsze zaangażowanie w zabawę Bezradność, nieudzielanie pomocy i wsparcia Niska samoocena, poczucie bycia małowartościowym, mniejsza zdolność do szukania pomocy Obojętność, niska jakość opieki, niezaradność Niskie poczucie własnej wartości, niskie poczcie przynależności, zwracanie na siebie uwagi, trudności w nawiązywaniu kontaktów, zależność od innych, depresje Odrzucenie połączone z tendencją do gniewu Powstanie przywiązania unikowego, nieśmiałość, uległość, problemy w radzeniu sobie w trudnych sytuacjach Złość wrogość werbalna, napięcie, przemoc Dziecko przestraszone, zaniepokojone, lękliwe, uległe lub zbuntowane, agresywne lub unikowe, w relacji z innymi dużo niepokoju, u starszych czasem zachowania antyspołeczne, działania przestępcze Uniemożliwienie rozwoju społecznego, izolowanie dziecka od rówieśników, więzienie dziecka Dziecko nie ma kontaktów z kolegami, nie przebywa poza domem, w relacjach z rówieśnikami wycofywanie się, izolowanie, czasem lęk, agresja, ucieczki z domu, mniejsza gotowość do współpracy Brak reakcji oraz przyzwolenie na zachowania zagrażające zdrowiu Dziecko ma przyzwolenie na palenie papierosów, picie alkoholu, używanie substancji psychoaktywnych Przyzwalanie na zachowania stojące w sprzeczności z normami społecznymi, wykorzystywanie dziecka do kradzieży Agresja, kradzieże, przestępczość Zaniedbania edukacyjne: Zachowanie rodziców Oznaki i skutki Brak troski o rozwój umysłowy, kształcenie dziecka, niedopilnowanie obecności w szkole, wypełniania zadań domowych, niezapewnienie odpowiedniej stymulacji poznawczej, nierealizowanie wskazanych badań lub zajęć specjalistycznych Brak wymaganych podręczników i przyborów szkolnych, nieobecności w szkole, spóźnianie się na lekcje, brak przygotowania do lekcji, słabe wyniki w nauce, senność, apatia, mniejsza wytrwałość i zaangażowanie w pracy szkolnej, wagarowanie Niezapisanie dziecka do szkoły, udaremnianie odpowiadającej możliwościom dziecka kariery edukacyjnej Dziecko nie chodzi do szkoły, lub realizuje obowiązek szkolny niezgodnie ze swoimi możliwościami, nie korzysta z zaleconych badań i konsultacji psychologicznych i pedagogicznych Uniemożliwiane samorealizacji, rozwijania zdolności Mimo możliwości rodziny, dziecko nie uczęszcza na zajęcia sprzyjające rozwojowi Niezapewnianie możliwości doświadczania, uczenia się Nieprzystosowanie społeczne, niska autonomia, małe umiejętności radzenia sobie z problemami interpersonalnymi i współpracy w grupie, słaba odporność na stres Zaniedbanie cywilno – prawne: Zachowanie rodziców Oznaki i skutki Nierespektowanie prawa dziecka do tożsamości – nierejestrowanie jego narodzin Brak metryki, brak PESEL, dziecko niezarejestrowane w służbie zdrowia Brak respektu do praw dziecka, do posiadania i poznania obojga rodziców, nieuznawanie dziecka przez ojca, nieustalanie ojcostwa Dziecko bez możliwości dochodzenia ojcostwa, poznania ojca, doświadczenia jego opieki i odpowiedzialności Pozostawienie dziecka w oknie życia Dziecko nie ma możliwości odszukania, ustalenia czy poznania rodziców Zaniedbanie zarejestrowania dziecka w służbie zdrowia, niezapisanie do szkoły Dziecko nie jest poddawane obowiązkowym badaniom profilaktycznym, nie realizuje obowiązku szkolnego Lekceważenie praw dziecka do informacji, wypowiedzi i zajmowania stanowiska w sprawach, które go dotyczą Brak możliwości bycia informowanym i wysłuchanym w rodzinie i instytucjach decydujących o losach dziecka, dziecko czuje się przedmiotem w rękach dorosłych Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej i Wsparcia Rodziny w Dąbrowie Tarnowskiej wyraża podziękowanie Pani Roksanie Roksana Murczek za współpracę i przedstawienie ważnych informacji na temat zaniedbania dzieci. Na kolejny cykl szkolenia serdecznie zapraszamy 7 czerwca 2018r o godzinie do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Dąbrowie Tarnowskiej.

niedopilnowanie dziecka w szkole